در سالهاي پاياني جنگ نياز به يک پدافند هوايي قابل حمل توسط سربازان احساس ميشد. به ويژه که ديگر نيروي هوايي آلمان توانايي دفاع موثر از آسمان در مقابل جنگنده هاي متفقين را نداشت . جنگنده هاي متفقين تلفات سنگيني را بر نيروهاي زميني و بخصوص پياده نظام آلمان در دو سال پاياني جنگ وارد ساختند .نخستين گونه اين سلاح با نام Fliegerfaust A در سال 1944 توسط Hugo Schneider AG در شهر Leipzig ساخته شد.منتها در سال آخر جنگ يعني 1945 عملياتي شد. اين اسلحه توانايي شليک چهار راکت 20 ميليمتري هرکدام به وزن 90 gr و سرجنگي به وزن 19 gr را دارا بود.

موشکی است قابل حمل توسط نفر که بر علیه هواپیماهای متخاصم در برد های کوتاه کاربرد دارد.

این موشک زمانی که در شبکه رادارهای تجسس و سیستم اعلام خطر به عنوان سلاح ضد هوایی میتواند بوسیله واحدهای پیاده نیز استفاده شود.

پیشران موشک را یک موتور سوخت جامد و یک بوستر جامد تشکیل می دهد . بوستر در مقر لوله ای موشک روشن و باعث می شود موتور اصلی به جلو حرکت نماید .

موشك ضدهوایی FIM-43 موسوم به Redeye ، اولین سیستم دفاع هوایی قابل حمل شخصی (MANPADS) محسوب می‏شود كه وارد خدمت در نیروی زمینی ایالات متحده و سپاه تفنگداران نیروی دریایی شده است و دقیقن پدر موشك سیستم دفاع هوایی شخصی امروزی، یعنی استینگر می‏باشد. 

موشك QianWei-1 يا QW-1 و يا با نام صادراتي آن Vanguard 1 ،‌ از سري موشكهاي دوش پرتاب سطح به هواي نسل دوم ساخت چين، با قابليت درگيري از همه سمت،‌ جستجوگر مادون قرمز،‌ با قابليت شليك كن و فراموش كن، بوسيله كارخانه 119 شركت صنعتي و علوم هوا- فضاي چينCASIC ،‌ واقع در شنيانگ از ايالت Liaoning (كه با نام Shenyang Hangtian Xinle Ltd هم شناخته ميشود) ساخته شده. QW-1 براي اولين بار در نمايشگاه هوائي فارنبروي انگليس در سال 1994 به نمايش درآمد. مقامات نظامي چين مدعي هستند كه ونگارد-1 از موشكهاي FIM-92A استينگر آمريكائي در حداكثر برد موثر، قابليت رهگيري جستجوگر هدف و سر جنگي عملكرد بهتري دارد. ونگارد-1 همچنين توسط پاكستان تحت ليسانس با نام Anza MK-2 توليد ميشود. 

موشک استینگر یکی از موشکهای دوش پرتاب هدایت شونده است که توسط ایالات متحده امریکا برای درگیر شدن با اهداف پرنده که در ارتفاع پایین پرواز کرده و نیروهای پیاده را تهدید می کنند تولید شده است . 
این موشک انداز با استفاده از جستجوگرهای مادون قرمز بر روی گرمای ناشی خروجی های اگزوز اهداف پرنده قفل شده و می تواند هر شیء پرنده را در فاصله کمتر از 11000 پا مورد هدف قرار دهد. 
کارآیی فوق العاده این موشک انداز موجب گردیده که واحدهای زمینی ارتش ایالات متحده در تمام درگیری های خود از آن بهره ببرند. 
همچنین تعدادی از گروههای تروریستی نیز برای هدف قرار دادن هواپیماهای مسافربری از آن استفاده کرده اند. 
این موشک انداز که نام کارخانه ای آن FIM-92A میباشد بمنظور دفاع از نیروهای زمینی در برابر حملات هواپیماها و هلی کوپتر های پرواز کننده در ارتفاع پایین طراحی شده است.و توانسته نگرانی نیروهای زمینی را از بمباران هواپیماها و هلی کوپترها که معمولا موجب وقفه در حرکت ستونهای نظامی می شوند را بر طرف نماید.

تاریخچه: 

 9K38 Iglaپس از موفقیت Igla-1 در سال 1983 به همراه موشک آن با کد 9M39  وارد ارتش سرخ شوروی شد و بعد ها نام SA-18 Grouse برای آن برگزیده شد. 

این سیستم پس از سال 1984 علاوه بر شوروی و روسیه در کشور های دیگری نظیر چین , پاکستان , بلغارستان و یوگسلاوی نیز تحت لیسانس روسیه به تولید رسیده است. 

 توسعه ی سیستم موشکی دفاع هوایی کوتاه برد و قابل حمل توسط یک نفر (man portable air defence) (MANPََADS)  از سال 1971 در کارخانجات Kolomna  OKB   آغاز شد. هر چند که  گزارش های اولیه حاکی از شباهت بسیار زیاد این سیستم  با مجموعه های پیشین ساخت استرلا  نظیر Strela 2 / SA-7  و  Strela 3 / SA-14  بود اما کمی بعد مشخص شد ایگلا طرحی کاملا پیشرفته تر و متفاوت به نظر می آید.

بسیاری بر این باورند که موشک سطح یه هوای سام-7 روسی مانند رقیب خود ( Redeye چشم قرمز) که در میان نیروهای عضو پیمان ناتو جا خوش کرده بود توانست به موشک انفرادی سطح به هوای اصلی نیروهای عضو پیمان ورشو و دیگر هم پیمانان شوروی تبدیل شود.

استرلا یک موشک انداز سبک و قابل حمل انفرادی بود که میتوانست توسط یک نفر شلیک شود. این سلاح حتی واحدهای کوچک پیاده نظام را قادر می‏سازد تا با هلیکوپترها و هواپیماهای ملخ دار و حتی جت‏های کند درگیر شود. مدل SA-7a  یا (gk32m Strela2) در سال 1968 وارد خدمت شد، ولی طولی نکشید که با مدل جدیدتر، یعنی SA-7b تعویض شد.